Van jongsaf had Boeree een grote belangstelling voor geschiedenis gehad. Het militaire leven tussen de wereldoorlogen liet hem ruim de tijd om die belangstelling verder te ontplooien.

Al toen hij nog dienst deed in Den Haag, had hij zich bekwaamd in de paleografie en was archiefonderzoek zijn lust en zijn leven. Zijn functie nam niet veel tijd in beslag.

"'t Was een aardig baantje (...) op een bureau", vertelde hij later. "Ik had er een paar schrijvers, die het werk gemakkelijk afkonden. 's Morgens werkte ik de post bij, 's middags ging ik naar het Algemeen Rijksarchief. Als ze me nodig hadden, konden ze me daar altijd bellen. In tien minuten was ik dan op m'n bureau."

Dat hij zich zo gemakkelijk kon vrijmaken, was mede een gevolg van de efficiency (een woord dat vóór de Eerste Wereldoorlog in Nederland nog niet eens bestond!) die hij zelf in het bureauwerk had gebracht door de schrijfmachine te introduceren.

Sinds hij in Leiden op kamers had gewoond boven een café, was hij zelf de trotse eigenaar van zo'n uiterst modern attribuut: "Op een dag vroeg de kroegbaas of ik een schrijfmachine van hem wilde kopen. Die had een student zonder geld ingeruild tegen jenever. De had er wel zin in en kocht het ding."

Toen hij genoeg kreeg van al het omslachtige en tijdrovende schrijfwerk, stelde hij de adjudant-onderofficier voor die machine te gaan gebruiken: "Hij wilde er eerst niet in geloven, maar ik nam hem toch mee. De eerste de beste minuut die ik weer moest maken, tikte ik in drie doorslagen op de machine. Toen de overste het resultaat zag, zei hij: Wat een mooie gedrukte brief; 't zou zonde zijn erin te veranderen. Hoe krijg je hem zo mooi?

Hij had nog nooit een schrijfmachine gezien. Toen de trompetter zich meldde om te 'klasineren' [collationeren], zei ik: Ga maar in de zon staan, 't hoeft al niet meer. Mijn schrijfmachine werd een onmisbaar instrument op ons bureau. Toen ik in Den Haag een andere functie zou krijgen, zei de overste: Die schrijfmachine, die laat je toch zeker welhier..." * 

Maar Boeree zonder een schrijfmachine was ondenkbaar. Hij was een van de aanvankelijk nog zeer weinigen die al hun schrijfwerk typten, tot en met particuliere correspondentie toe. Zonder schrijfmachine zou Boeree als (amateur-)historicus waarschijnlijk maar een fractie hebben geproduceerd van wat nu van hem bewaard is gebleven.

Na zijn overplaatsing uit Den Haag vond hij in Brabant ook weldra de weg naar de archieven. In Breda, en vooral in Bergen op Zoom, verdiepte hij zich grondig in de plaatselijke en regionale geschiedenis. Zelfs kreeg hij van de Commandant Veldleger opdracht een geschiedenis te schrijven van de vesting Bergen op Zoom. Dat resulteerde in een aantal vlotte artikelen in streek- en heemkundige bladen. * 

Boeree streefde ernaar de plaatselijke middenstand enig historisch besef bij te brengen en was een tijdlang actief in de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen. Hij hield zelf geregeld lezingen en hielp ervoor te zorgen dat ook allerlei andere interessante sprekers werden uitgenodigd. Op het gemeentearchief van Breda genoot Boeree van zijn contacten met de historici D. Th. Enklaar (de latere hoogleraar in de middeleeuwse geschiedenis te Utrecht) en H. A. Enno van Gelder, die bezig was met een onderzoek naar het begin van de Tachtigjarige Oorlog.

Dat was de periode die ook hem bijzonder boeide. Bij zijn naspeuringen stuitte hij later zelf op twee gebroeders Backx, 16e-eeuwse ruiteraanvoerders uit een in Bergen op Zoom belangrijk geslacht. Nazaten vroegen Boeree zijn bevindingen vast te leggen in een soort familiekroniek. Dat was niet aan dovemansoren gezegd; hij had zich toch al voorgenomen na zijn pensionering meer aandacht aan geschiedschrijving te gaan besteden. Het boek verscheen pas in 1943, in een niet voor de handel bestemde uitgave (De kroniek van het geslacht Backx; een episode uit den strijd tegen Spanje).

Toen dat boek klaar was, woonde hij al geruime tijd in Ede. In de jaren '30 moest hij daar geregeld zijn om reserve-officieren te examineren. Hij vertelde later: "Een keer nam ik mijn vrouw mee, en die was dadelijk enthousiast. Op een middag reden we op de fiets over de Stationsweg. Een verkeersagent stond er het verkeer te regelen, er kwam een begrafenisstoet langs, we moesten afstappen. Mijn vrouw keek naar het huis waar we voor stonden en zei: Daar zou ik willen wonen als je straks je pensioen hebt. Dat moest je kunnen kopen. Naast ons stond een man. Hij hoorde het. Laat dat nou de eigenaar van het huis zijn! (...) Hij vroeg: Wilt u het kopen? De zei dat ik nog een paar jaar zou moeten wachten. (...) Dat gaf niets, hij wilde het ook wel zo lang voor me vasthouden. Een paar uur later was het huis van mij, ik had het gekocht. Een vriend zei later: Je hebt er tweeduizend gulden te veel voor betaald. (...) De heb er nooit spijt van gehad, 't was er heerlijk wonen." *